စက္ရုပ္လူ ႏွင္႔ လူစက္ရုပ္(၂)

”သြားရေတာ႔မလား မသိဘူးေနာ္…မမ”

”အင္း ရတီက presenter ဆိုေတာ႔ ေစာေစာၾကိဳသြားၾကတာေပါ႔”

ႏွစ္ေယာက္သား အစည္းအေ၀းခန္းကို လာခဲ႔ၾကသည္။ ရတီ ပရိုဂ်က္တာ (projector) ၿပင္ဆင္ေနစဥ္မွာ မင္းခန္႔ေရာက္လာသည္။

မင္းခန္႔သည္ AI 3 project ရဲ႔ research advisor ၿဖစ္လို႔ စမ္းသပ္ စက္ရုပ္ ငါးခုစလံုးအတြက္ အၾကံေပး လမ္းညႊန္မွုမ်ား လုပ္ရသည္။ ထို႔အၿပင္ လက္ေအာက္ researcher မ်ားႏွင္႔ တန္းတူ ”ေနမ်ိဳး” ဟု အမည္ေပးထားေသာ စက္ရုပ္တစ္ခုကို သီးသန္႔ တာ၀န္ယူ ေစာင္႔ေရွာက္ေနသူလည္း ၿဖစ္သည္။

အနီးကပ္ ေအာက္ေၿခသိမ္း တာ၀န္ယူရဖို႔ တာ၀န္ မရွိေခ်။ သို႔ေသာ္ ရတီသည္ ခင္ဦး တာ၀န္ယူရေသာ စက္ရုပ္မေလး ၿဖစ္သၿဖင္႔ စိတ္ေစာစြာ ေစာေစာ ထြက္လာခဲ႔ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ မင္းခန္႔က ရတီ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ေသခ်ာအကဲခတ္ရင္း…

”ရတီ… ေနေကာင္းလား”

”ကိုကိုကလည္း ရတီ႔ကို လူမမာၾကီးလို မေမးပါနဲ႔ဆို”

”ဟုတ္ပါၿပီ ရတီရယ္…ကိုကို စိတ္ပူလို႔ ေမးတာပါ… ေၿပာပါဦး”

”ဒီတိုင္းပါပဲ ကိုကိုရယ္…လူက အသက္ရွင္ေနၿပီး စိတ္ၾကီးက ေသေနတယ္”

”ဘာၿဖစ္လို႔ ကိုယ္႔စိတ္ကို ခံစားမွုမရွိဘူးလို႔ အခိုင္အမာ စိတ္စြဲေနတာလဲ”

”ေတာ္ပါေတာ႔ ကိုကိုရယ္… ရတီလည္း စခါနီးေနၿပီ”

မင္းခန္႔ သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း ရတီ႔ကို လွမ္းေမးလိုုက္သည္။

”ေဟ႔…ရတီ အိုေကပဲလား”

”ဟုတ္ကဲ႔ အစ္ကို… အားလံုး အဆင္ေၿပပါတယ္”

ကုမၸဏီ လူၾကီးမ်ားႏွင္႔ AI 3 project ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အဖြဲ႔၀င္မ်ား အလွ်ိဳလွ်ိဳ ၀င္ေရာက္လာသၿဖင္႔ ခင္ဦးတို႔လည္း ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။

ရတီ presentation စပါၿပီ။

တစ္လအတြင္း သူ႔ဌာနမွ ထုတ္လုပ္ခဲ႔ေသာ စက္ရုပ္သံုး အပိုပစၥည္းမ်ား၏ အေသးစိတ္ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ အလုပ္သမား အေၿခအေနမ်ား၊ လက္ရွိအသံုးၿပဳေနေသာ စက္မ်ား၏ အေၿခအေန၊ တစ္လစာ ၀င္ေငြ ထြက္ေငြ စာရင္း တို႔ကို ခ်က္က် လက္က် ရွင္းလင္း တင္ၿပသြားသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ စက္မ်ားကို ၾကာရွည္အသံုးၿပဳႏိုင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းသင္႔ေၾကာင္း၊ ယေန႔ ေစ်းကြက္မွာ လိုအပ္ေနေသာ စက္ရုပ္သံုး အပိုပစၥည္းမ်ားကို အသစ္တီထြင္ ထုတ္လုပ္သင္႔ေၾကာင္း ၿဖင္႔လည္း ထင္ၿမင္ခ်က္မ်ားကို တင္ၿပလိုက္ပါသည္။

ရတီ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္တဲ႔ အခါမွာေတာ႔ လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားပါသည္။

အားလံုးက ရတီႏွင္႔ ခင္ဦးကို ခ်ီးက်ဴး အားေပးၾကသည္။ project ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးၿဖစ္သူ ေဒါက္တာ ေက်ာ္ႏိုင္က

”ရတီ႔ကို ခင္ဦးလက္ အပ္လိုက္မိတာ သိပ္မွန္တာပဲကြ… ထူးခြ်န္ထက္ၿမက္မွုကေတာ႔ ခင္ဦးနဲ႔ ခြ်တ္စြပ္ပဲ…..ေမွ်ာ္မွန္းထားတာထက္ ပိုေအာင္ၿမင္တယ္ သမီးေရ”

”ခင္ဦးလည္း ဒီေလာက္ အဆင္ေၿပလိမ္႔မယ္လို႔ ထင္မထားဘူး ဆရာရဲ႔…”

”ကြန္ဂရက္ဂ်ဴေလးရွင္း…”

”ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ”

Data collection ဌာနမွ မမႏြယ္ကလည္း

”ခင္ဦး လက္ရာကေတာ႔ ခင္ဦးအသစ္ တစ္ေယာက္ေမြးထုတ္လိုက္သလား ထင္ရတယ္…. ေမာ႔မၾကည္႔ဘဲ ေခါင္းငံု႔နားေထာင္ေနရင္ ခင္ဦး ေၿပာေနတာလားေတာင္ ထင္ရတယ္ကြဲ႔”

”မမႏြယ္ကို ေန႔လည္စာ ေကြ်းမယ္ေနာ…”

”အတည္ေၿပာတာပါ ခင္ဦးရဲ႔”

”ေက်းဇူးပါ မမႏြယ္”

တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လာႏွုတ္ဆက္ေနတာႏွင္႔ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အခန္းထဲမွာ ခင္ဦး၊ မင္းခန္႔ႏွင္႔ ရတီတို႔ပဲ က်န္ေနခဲ႔သည္။

”တခါတည္း ထမင္းစား သြားလိုုက္ၾကစို႔ေလ” ဟု မင္းခန္႔ေၿပာလိုက္သည္။

ရတီက မ်က္လံုးေလး လွန္ကာ ခဏေလးၿငိမ္သြားသည္။ ခင္ဦး သိလိုက္သည္။ ဒါ သူမရဲ႔ processor အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေလးေပါ႔။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေမးခြန္းတစ္ခုေပၚလာလို႔ အေၿဖကို လိုက္ရွာေနတဲ႔ ပံုုစံေလးပဲ။

”မမ”

”ေၿပာ…ဘာေမးမလို႔လဲ ရတီ”

”ရတီ အဲဒီ စကားကို ၾကားဖူးေနတာ ၾကာၿပီ… စားတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ မမ”

ခင္ဦးႏွင္႔ မင္းခန္႔ ဖ်တ္ခနဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည္႔လိုက္ၾကသည္။ စက္ရုပ္တစ္ခုဟာ အစာစားဖို႔မွ မလုိဘဲ…လူနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးတူေအာင္ အစာစားတဲ႔ အလုပ္ကို ဖန္တီးေပးဖို႔ကလည္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ၿဖစ္ႏိုင္ေပမည္။ ဒီေတာ႔ ခင္ဦးကပဲ …

”မမတို႔ စားတယ္ဆိုတာ ဗိုက္ဆာလို႔ ရတီရဲ႔… အဲဒါ အပိုအလုပ္ပါကြယ္…ရတီေရာ ဗိုက္ဆာသလား”

”ဟင္႔အင္း မဆာဘူး မမ”

”ဒါဆို မမနဲ႔ ကိုမင္းခန္႔ပဲ သြားလိုက္ေတာ႔မယ္ေလ”

”ဟုတ္…မမ…ရတီ ရံုးကိုပဲ ၿပန္လိုက္ေတာ႔မယ္”

”ေအး ေအး”

ဆက္ေရးပါဦးမည္